در سن 18 سالگی با آقای حبیب اله یاوری ازدواج نمود و بعد از آن به ترتیب صاحب پنج فرزند به نام های زهره، زهرا ، مهناز ، محمد و حسن شد و باقی سال های عمر خود را فدای شغل پاک و الهی مادری کرد ؛ با خانواده ای گرم و صمیمی به همراه همسر، فرزندان، داماد ، عروس ، نوه ها و نتیجه تشکیل داده بود.

در اوقات فراغت به خیاطی و مجالس قرآن و خدمت به اهل بیت مشغول می شد و پا به پای همسرش در تمامی امور ، مستحکم قدم بر می داشت .

با وجود بی مهری های زمانه ، زنی نیک نام در بین اهالی خیابان استخر تهرانپارس بود و مهربانی او زبان زد خاص و عام بود.

در سال های آخر عمر خود ، پیاپی دچار بیماری های مهلک و طاقت فرسا شد و علی رغم صبر و تحملی که در تمامی آن سال ها داشت و دم نمی زد ، سر انجام در روز 18 شهریور سال 1403 ، به درد هایش خاتمه داد و به سوی حق ، لبیک گویان پر کشید.

بی پناهی را خوب بلد بود اما در تمامی زندگی اش برای همگان پناه بود و نمی گذاشت هیچ احدی ذره ای از او آزرده شوند ، باشد که حلالش کنید تا قلب خاموشش از حسرت پاک و لبریز از شادی و خاطری آسوده باشد .